World Cup La Bresse
Na vier jaar afwezigheid stond er weer een World Cup in het Franse La Bresse op de kalender. Ik herinnerde me vooral dat het parcours erg lastig was en wilde daarom graag op tijd ter plaatse zijn. Zo kon ik goed op mijn gemak het parcours verkennen. Dat ik het verder een hele mooie omgeving vind en heerlijk kon genieten van het uitzicht was natuurlijk mooi meegenomen. Het was gewoon puur genieten om met een zonnetje en verse aeropress koffie op het terras te zitten of om heerlijk te ontbijten op een bankje aan een riviertje.
In het begin werd ik nog vergezeld door mijn vriend Jeff en zijn ploegmaat Didier. Maar die vertrokken donderdag naar een ander hotel. Mijn ouders en broertje zouden vrijdag weer aankomen. En zo zat ik dus een hele nacht alleen in het huisje. Gelukkig had ik genoeg goede ideeën om de tijd te doden: zo ben ik maar pannenkoeken gaan bakken alsof ik een weeshuis moest voeden. Alleen zit ik na 2 (of met een beetje proppen 3) pannenkoeken echt wel vol en had ik dus nog veel te veel over. Maar ik ging er vanuit dat er meer zouden mislukken, zodat ik aan het eind van het liedje nog net genoeg gelukte pannenkoeken voor mezelf zou hebben. Maar tja, ik kon er ook niks aandoen dat ze te goed gelukt waren. Gelukkig waren er een dag later nog wel wat vrijwilligers die me van de overgebleven pannenkoeken afgeholpen hebben.
En daarna ben ik een huilfilm gaan kijken. Ik huil nog al snel bij een film maar als het dan ook nog eens een echt zielige film is, mis ik soms stukken. Maar omdat ik dan alleen was, kon ik ook aan niemand vragen wat ik gemist had. Stiekem was ik toch wel blij dat ik pas de volgende dag ontdekte hoeveel vleermuizen er 's avonds rondom het huisje vlogen. En ik vond het ook niet erg dat ik niet meer alleen was toen er plots een vos voor het raam stond... Maar na Canada waar ooit een beer bij het huisje was gekomen, valt een vos nog wel mee.
Maar ik was natuurlijk niet naar La Bresse gekomen om alleen maar op mijn luie kont te gaan zitten. En het parcours is er ook zeker niet een dat je op je gemak kunt rijden. Na de eerste ronde had ik bijna het gevoel dat de hele ronde klimmen was. Maar eigenlijk is het één lange klim, dan wat op en af en heel wat geslinger en vervolgens een hele lange afdaling. Het klinkt niet zo heel erg lastig maar ik vind het een van de moeilijkste parcoursen die ik ooit gereden heb, maar ook zeker een heel mooi rondje om te rijden.
Zaterdag om 1 uur was onze start en er was echt al behoorlijk veel publiek langs het parcours. Mijn start was wel redelijk prima en in het laatste stuk van de klim kon ik nog wat plekjes goed maken. Na de lange klim ben je echt blij dat je boven bent, maar eigenlijk begint het daar pas. Het is zo technisch en behoorlijk werken naar beneden dat ik onderaan moeite had om mijn handen nog op mijn stuur te houden. Mijn armen verzuurden in de afdaling duidelijk meer dan mijn benen in de klim. Het was dat de afdaling wel heel leuk was om te rijden dat je pas op het gras merkte dat je eigenlijk niet meer kon.
Al snel kwam ik rond de 22/23e plek te rijden. In de één na laatste ronde haalde een Française me in. En hoewel ik het idee heb dat al die Fransen altijd voor iedere Franse aan het schreeuwen zijn, vond ik het toch lijken dat ik nog vaker mijn eigen naam hoorde dan die van haar. In de laatste ronde kon ik in de klim nog even van haar weg rijden. Maar de afdaling duurde te lang om haar voor te blijven en zo finishte ik op een 23e plek. En met een plekje in de top 25 kan ik zeker wel heel tevreden zijn!
