Wereldbeker Val di Sole
Val di Sole, midden in de Italiaanse Dolomieten. Een vallei waar ik als nieuweling voor het eerst ben geweest. En na het kijken van de World Cup daar, wilde ik één ding: ooit een World Cup rijden. Inmiddels heb ik toch al best een aantal wereldbekers gereden. waaronder al 3 in de vallei van de zon. Een speciale plek en een speciale dag. Exact 1 jaar geleden verloor Annefleur Kalvenhaar haar allerlaatste wedstrijd. En 1 dag en 1 jaar geleden had ik voor de allerlaatste keer met Fleur kunnen lachen tot aan mijn start. Fleur startte 15 sec. na mij. Het beeld dat ze op de grond lag, is de laatste keer dat ik haar gezien heb. Alleen dat is gelukkig niet hoe ik haar herinner, ik heb veel mooiere herinneringen dan dat. In aanloop naar deze wedstrijd wilde ik me focussen op deze race om te proberen boven mezelf uit te stijgen, voor mezelf, voor Fleur. Ik hoopte dat ik met alle emoties om zou kunnen gaan en dacht dat het me zou lukken, vorig jaar gaf het me extra kracht. Maar het verdriet overviel me. Huilend zat ik op de grond, nadat ik m'n stuurbordje speciaal versierd had met nagellakbloemetjes. Het zien hoeveel renners (en ook echt de grote toppers) ook aan Fleur gedacht hadden, de speaker die geen woord Engels sprak, enkel als het over Fleur ging... Er waren zoveel momenten, die me herinnerde aan alles van 1 jaar terug. In de startbox wederom constateren dat er echt een renster mist en zou blijven ontbreken. Het is echt niet zo dat ik altijd alles leuk vond aan Fleur. Er zijn momenten geweest dat ik jaloers op haar ben geweest. Momenten dat ik vond, dat ze echt een actie uithaalde die ik niet kon begrijpen. Of momenten dat ik het jammer vond dat ze uit koers was gestapt (al had ze nog zo'n goede reden, ik stond graag boven haar in de uitslag. Laten we eerlijk zijn). We waren concurrenten, tenminste in de race. Daarbuiten niet! Helaas hebben we te weinig momenten buiten wedstrijden om gehad. Maar de paar keer dat we samen een EK en WK hebben gereden zijn me echt bijgebleven. Het was gezellig om samen op de kamer te kletsen over helemaal niks. Om samen bang te zijn in de straten van Moskou. Om samen in de keiharde regen het parcours te verkennen (uitstekend talent om het enige natte moment van de dag uit te kiezen. Ik weet nog altijd niet wiens talent het was). Ik denk niet alleen vaak aan Fleur, ook aan haar familie die haar nog veel erger zal missen. Fleur en ik zijn dan nooit teammaatjes geweest, buiten het nationaal team. Maar ik heb het geluk dat haar broer Stijn dat nu wel is. Een jongere versie van Fleur, met net zoveel plezier op de fiets en natuurlijk is ook hij niet altijd tevreden, maar hij is wel net zo vrolijk als Fleur was. Bij de start was ik gefocust, geconcentreerd (als dat niet hetzelfde is) en tot op het bot toe gemotiveerd, tenminste dat dacht of hoopte ik. Maar het startschot ging en ik voelde me leeg. Ik had geen kracht, ik kon het niet. Ik had niet het gevoel hard te gaan, maar ik wist niet hoe ik harder moest gaan. Als allerlaatste kwam ik na de startronde door. Maar dat was niet hoe ik wilde finishen. Vanaf de eerste doorkomst lukte het me om de knop toch nog om te zetten. Als Fleur hier niet meer kon rijden, zou ik maar extra hard mijn best doen. Iedere ronde kon ik steeds meer meisjes inhalen. En hoewel ik niet zo lekker daalde, begon ik steeds lekkerder te klimmen. Ik reed soms gaten dicht in 1 klim, waar ik zelf verbaasd over was. Het begon lekkerder te lopen. Op het einde kwam ik zelfs zo ver terug, dat ik nog dichtbij Anne Tauber kwam. De wedstrijd was te kort uiteindelijk. Ik finishte als 26e en was tevreden met mijn inhaalrace. Het was zeker een speciale race.
