3e plek op Nederlands Kampioenschap
Het Nederlands Kampioenschap is toch altijd wel een net wat andere wedstrijd dan andere. Hoe hard de mensen om me heen me van te voren me altijd proberen te overtuigen dat het in feite een wedstrijd is als alle anderen. Het blijft toch nog iets speciaals en vaak een verrassende wedstrijd. Ik had vorige week nog een iets mindere generale in de Benelux Cup in Alzingen en totaal geen idee wat ik zou kunnen verwachten. Maar toen ik bij het inrijden weer goed trammelant kon maken om iets wat me niet helemaal aanstond wist ik dat ik wel op scherp stond. De regenbui vooraf gaf me dan nog wat extra moraal en zo ging ik goed van start. Het eerste stuk zat ik er goed bij, het veld trok op een lint. Wanneer we het veld op draaide zakte ik eventjes wat plekken terug en ik had het idee dat ik toch al behoorlijk wat mensen voor me had. Ik kon gelijk wel lekker in mijn eigen ritme hierdoor komen en begon weer wat meisjes terug in te halen. Dat is altijd een goed begin natuurlijk. Aan het eind van de tweede ronde kwam ik in een groepje met Laura Turpijn en Hielke Elferink te zitten. En tot mijn grote verbazing zag ik Annemarie Worst langs de kant staan. Het was blijkbaar zeker niet Annemarie's geluksdag... Plots hoorde ik dan dat we met zijn drieën voor de 3e plek aan het rijden waren. Zo fijn dat er dan mensen langs het parcours staan, want ik had echt geen idee meer waar ik reed, nou ja ik wist wel waar op het parcours, ik wist alleen niet waar in de wedstrijd. De volgende ronde voelde ik me sterk en ik kwam op kop van het groepje te rijden. Hielke moest een gaatje op ons laten en Laura en ik bleven nog bij elkaar. Nadat ik vorig jaar nog 4e was geworden wilde ik het nu wel graag beter doen en toch een plaatsje op het podium bemachtigen. De regen was inmiddels minder geworden, maar het parcours werd er alleen maar gladder en lastiger op en het schakelen ging steeds minder soepel door alle modder. Op het moment dat Laura overnam begonnen mijn benen ook eventjes wat meer tegen te sputteren. En hoewel ik Laura echt niet wilde laten gaan, reed ze me toch echt te hard. Laura kreeg een voorsprong. Dat het materiaal echt veel te leiden had bleek ook toen ik een lopende Anne Tauber inhaalde. Zo reed ik toch nog opeens op een podiumplek. De laatste twee rondes heb ik mijn fiets steeds innig bedankt als die goed schakelde. Een fiets is soms net als een paard. Ergens heeft die toch gevoel en hij geeft je dan ook terug wat jij hem geeft. Als je een paard slecht behandeld gaat die ook steigeren en een fiets is daarin niet anders. In mijn laatste ronde maakte ik nog een kleine schuiver en reed ik nog een keer de linten in, maar niemand kwam meer dichterbij. Ik was er eigenlijk van overtuigt dat ik nog een rondje zou moeten maar de jury besloot Anne Terpstra en Laura (nummers 1 en 2) nog door te laten rijden en mij er plots uit te halen. Gezien mijn lengte had ik het idee dat ze me aanzagen voor een junior en ik wilde graag nog verder rijden. Maar ze bleven me tegenhouden en ik ben uiteindelijk dan maar gestopt als nummer 3 bij de elite. Echt super gaaf om op het elite podium te staan bij een NK. Ik had dit totaal niet verwacht, maar ja daarvoor is het een NK, altijd verassingen.
