top of page

Slotetappe Alpentour


Inmiddels zit ik alweer in de trein op weg naar Enschede, klaar om morgen een toets te maken. Nou ja klaar… Ik weet de naam van het vak en daar houdt het zo’n beetje mee op. De afgelopen dagen had ik namelijk wel iets leukers te doen dan me bezig te houden met school. Met gisteren de afsluitende tijdrit, het hoogteprofiel was goed te overzien. Het was gewoon 14 km lang omhoog. Zeer eenvoudig en makkelijk te onthouden, waardoor ik voor het eerst geen groot plakkaat op mijn bovenbuis had geplakt van het hoogteprofiel. Overigens leek het op mijn buis een joekel van een sticker, mijn ogen zijn geen dag goed genoeg geweest om het te kunnen lezen. Maar toch is het leuk om onder het afzien naar een plaatje op je buis te kijken. Soort tv maar dan anders, het beweegt namelijk zelf niet en zegt vaak alleen maar dat er nog een stuk afgezien moet worden. Het ontbijt was een stuk vrolijker dan de dag ervoor. Vooral Johan had erg veel zin in de tijdrit. En ikzelf? Eh tja, ik zag er als een berg tegenop. Letterlijk en figuurlijk. Dus ik ging maar een doel stellen. De afgelopen dagen had ik gemerkt dat je soms nog maar 3,5 km/h kon klimmen. In mijn geval moest ik om 11.03 uur starten en om 14.00 uur begon te pastaparty. Mijn doel werd dus om de pastaparty te halen en eigenlijk vond ik toch wel dat ik binnen de 2 uur boven moest zijn. Bij de start heb ik vooral niet naar de skihelling gekeken. Oké heel eerlijk ik heb heel even de fout gemaakt om dat wel te doen en daar zag ik toen allemaal mensen al omhoog lopen… Tja dat zou een lekker begin worden. En even na 11 moest ik er ook aan geloven en ja, die skihelling voelde inderdaad ook erg prettig, mijn benen waren gelijk verzuurd en ik was gelijk lekker warm. Maar eenmaal langs de waterval begon ik echt te ontdooien, ik had een lekker tempo en begon al de eersten in te halen. Zo liep het eerste stuk eigenlijk heel gemakkelijk en voor ik het wist was ik al bij het eerste tussenstation. Niet dat je daar even moest stoppen, maar de liften deden dat wel en wij moesten er maar gewoon langs rijden en doorfietsen. Ik had geen idee wat me te wachten stond, maar vanaf toen werd het me toch akelig stijl. En ook nu weer akelig lang. Ik kon maar aan een ding denken en dat was blijven fietsen. En ik heb goed gedacht ,want ook al kostte het me veel kracht en moeite ik ben blijven fietsen. En daarmee haalde ik ook meisjes of vrouwen in, die voor me gestart waren in halen. Gelukkig werd het op een gegeven moment wel wat vlakker. Op dat moment begonnen ook de vrouwen die hoog in het klassement stonden mij in te halen. Ik reed eigenlijk nog wel lekker, maar ik had een beetje angst om dadelijk nog zo'n idioot stijl stuk tegen te gekomen en moest eventjes herstellen. Bovendien reed ik met bijna iedereen die me inhaalde wel een stukje mee, maar ik wist ook niet of je wel mocht stayeren. Toen ik al 1 km in een wiel van een vrouw had gezeten en ik zelfs even bandje begon te kaaien heb ik daarna toch maar even een gat laten vallen. Het leek me toch echt niet de bedoeling om bandje kaaiend achter iemand te zitten in een tijdrit. De slotkilometers gingen eigenlijk weer verrassend snel. Het was nu weer wat vlakker geworden. Op den duur voelt een klim van 5% namelijk bijna als een dikke afdaling. En zo schoot het laatste stuk behoorlijk op. In 1 uur en 16 minuten was ik boven, mijn doel was dus bereikt, maar ja toch zal ik in de evaluatie wel meenemen of ik mijn doel niet iets hoger had moeten leggen... Al moet ik eerlijk zeggen het doel oorspronkelijk was om de pastaparty te halen en dat was toch nog aardig spannend geworden. Het weer was namelijk behoorlijk omgeslagen, van een zonnetje en 35 graden van de afgelopen dagen was het boven plots winderig met regen en een redelijk frisse temperatuur. Mevrouwtje had alleen maar naar buiten gekeken die ochtend, en had toen nog een zonnetje gezien en bedacht dat enkel een korte mouwen shirtje wel warm genoeg zou zijn. Omdat ik geen zin had om kou te lijden leek het me een puik plan om met de lift naar beneden te gaan. Maar het waaide inmiddels zo hard dat de lift niet meer ging. Nog eventjes gewacht, maar na een poos toch maar besloten om (in een Belgisch geleend shirtje vanGitha) me te wagen aan de afdaling. Want anders had ik me net zo goed niet uit hoeven te sloven op die klim, want dan had ik nog mijn doel niet bereikt. Thuis als een razende gedoucht en mijn spullen ingepakt en ik haalde het nog bijna om op tijd te zijn. Echter moest het hele huisje wel op mij wachten en even na 14 uur was ik dan toch nog op de pasta party. Doel dus feitelijk gezien niet gehaald, maar ja eigenlijk was ik nog ruim op tijd. Al met al vond ik het een zeer geslaagd avontuur. Ik heb me uitstekend vermaakt en kan nu ook meepraten met de marathonners. Zo ben ik er nu achter dat je als man echt meetelt als je voor het ijkpunt en winnares Sally Bigham zit. Ik weet nu wat je moet eten voor de marathon, al moet je hierin wel een kamp kiezen. Ofwel je kiest voor een sapjesdieet: bestaande uit carboloader s' avonds, carboloader 's ochtends, sportdrank, gelletjes en nog meer sportdrank en gelletjes tijdens de race. Of je bent van het ander kamp en eet gewoon normaal. Dat laatste sprak me iets meer aan. Drinken is namelijk niet mijn sterkste kant, maar ik heb goed gevoeld dat het toch wel belangrijk was. Niet zo zeer in de koers, maar zeker ook na de koers wil je geen buikpijn krijgen. Ook nog iets wat ik heb geleerd: Oostenrijkse dokters dragen lederhosen, ook de vrouwelijke. En over stayeren doen ze in de marathonwereld blijkbaar ook niet zo moeilijk. Daarnaast ben ik er ook achter dat je meerdere soorten schermpjes op je garmin moet installeren. Eentje waarop je de tijd en de kilometers kunt zien. Ideaal voor de afdalingen, dan schiet het namelijk lekker op en ben je blij om je snelheid te zien. En een schermpje met allemaal onzin dingetjes zoals de temperatuur en het stijgingspercentage. Leuk voor als je, je afvraagt waarom je zo ontzettend zweet bergop. Wanneer je dan namelijk de temperatuur op dezelfde plek zet als je snelheid leek het net alsof ik bergop ook gewoon ontzettend hard reed. Op die manier heb ik snelheden gehaald van 35 km/h, vind je het gek dat je dan het zweet op kunt dweilen...Ik heb zeker nog veel meer geleerd, maar ben dat allemaal weer vergeten of het is niet relevant/ongeschikt om op mijn site te zetten. Of ik volgend jaar weer mee doe hangt nog van verschillende factoren af. Omdat ik iets te enthousiast ben geweest wil mijn vader volgend jaar ook mee doen. Maar een ding wil ik zeker niet en dat is eraf gereden worden door mijn vader... Dus als ik zeker weten hem helemaal zoek rij, dan wie weet waag ik me nog een keer aan een marathon avontuur. Tot slot, Ingrid, Jannie en Wolter bedankt voor de fantastische verzorging! Dat was echt geweldig evenals de pannenkoeken en eitjes bij terugkomst. Ook de andere tukkers bedankt voor de gezelligheid in huis. En Juul en Bart bedankt voor de avonturen onderweg, zowel heen als terug bleef het spannend om met jullie te reizen (en als het van mijn moeder mag, zou ik graag nog een keer mee gaan).

Featured Posts
Kom later terug
Gepubliceerde posts zullen hier worden weergegeven.
Recent Posts
Archive
Search By Tags
Er zijn nog geen tags.
Follow Us
  • Facebook Basic Square
  • Twitter Basic Square
  • Google+ Basic Square
bottom of page