Alpentour: Ettape nummer 3

Het was gisteren akelig stil voor de start van etappe nummer 3. Voor mij de bevestiging dat niemand echt heel erg veel zin had in de komende etappe, maar tegelijkertijd hielp het ook niet om meer zin te krijgen. Ik zag er na de dag van vrijdag echt wel een beetje tegenop. De keren dat ik 70 km heb gefietst zijn op 1 hand te tellen en 70 km in de Alpen met al ruim 100 km in de benen... Ik vond het gewoon niet zo'n lekker vooruitzicht. Verder start ik op een redelijk misplaatste startpositie. Als dame elite mag je namelijk direct na de mannen elite opstellen wat betekent dat je nog ongeveer 300 man achter je hebt staan. In het eerste stuk ben ik dan ook door heel wat van die mannen ingehaald. Ze bleven maar komen. Maar toen de klim eenmaal echt begon, kon ik weer wat mannetjes terug pakken. Vooral als het eventjes een beetje technischer werd en er wat boomwortels in het pad kwamen. Ik kon dan gaten dicht rijden in een tijd... Echt waar als ik ooit in een crosscountry wedstrijd zo snel gaten dicht kan rijden, dan ben ik een heel gelukkig mens. De eerste klim liep dan ook behoorlijk lekker. Voor ik het wist werd die echt heel erg steil, maar toen totaal onverwacht was daar al de eerste verzorging. Dat betekende dus ook de eerste top! Vanaf nu was het gewoon nog maar de etappe van vrijdag... Wat een geruststelling, die had ik immers ook volbracht (al was het met veel pijn en moeite). Het voordeel van deze etappe was dat er vrij veel te zien was onderweg met hele mooie uitzichten en de paadjes waren af en toe best nog wel uitdagend. Zowel in de klim als in de afdaling zaten er echt leuke stukken in. En zowel de klim als de afdaling waren soms akelig steil. In het begin van de ronde kon je een skischans zien liggen. En met mijn mederijzigers had ik het er nog over hoe steil die schansen zijn. Nou ik heb het geweten ook, want daarna mochten we erlangs omhoog fietsen... Ik fiets wel vaker wat steile stukken, maar eigenlijk is het in de gebieden waar ik meestal fiets niet zo lang steil. In mijn systeem zit dus ook dat een steil stuk nooit lang kan duren en ga er maar vol in, je moet immers toch boven komen. Ik heb hier echt mijn systeem moeten deleten of zo, want de aanname dat een steil stuk nooit lang kan duren is niet waar, echt bij lange na niet. En dat geldt zowel bergop als ook voor bergaf. Ik heb deze dagen soms de afdalingen nog meer vervloekt dan de klimmen. Wat kunnen je armen en je kuiten veel pijn doen naar beneden. Ben echt al bang geweest dat ik zou moeten stoppen in de laatste afdaling, omdat de kramp er echt ingeschoten zou zijn, maar tot nu toe is me dat nog redelijk bespaard gebleven en heb ik door als een halve debiel zoveel mogelijk op het zadel te blijven zitten (en hopen dat je zadel niet afbreekt) de afdaling naar de finish nog altijd kunnen volbrengen. Het grappige is dat ik veel mannen in mijn wiel heb gehad gisteren en bij weinig mannen in het wiel heb gezeten. Je komt na een paar dagen ook altijd wel dezelfde rijders tegen. Ik was nu vlak voor de tweede verzorging eventjes gestopt bij een man die hard gevallen was en onder het bloed zat. Maar omdat ik niet meer kon doen dan alleen maar een paar coördinaten door te geven waar we nu waren (dan wist ik tenminste dat de hulp naar de goede plek zou komen) ben ik ook weer snel doorgereden. Maar dat maakte wel dat ik de hele etappe mensen in kon halen. Vooral op de steile technische stukken waar veel niet konden fietsen, kon ik juist veel goedmaken. Waar ik wel echt een hekel aan heb gekregen zijn de mixt teams. Dat is zo frustrerend als iets. Je denkt 'o daar rijdt een vrouw, die moet ik kunnen hebben.' Vervolgens hangt die vrouw gewoon de hele tijd aan het shirt van die man als het maar eventjes harder gaat. Zou wel eerlijk zeggen bij het mixt team dat aan de leiding gaat, is dit zeker niet het geval. Daar heb ik eerder te doen met de man, omdat die maar de hele etappe achter zijn vrouw aan moet harken. Daarnaast ben ik de afgelopen dagen ook over mijn bruggetjesfobie heengegroeid. Vooral mijn broertje moet weten dat ik altijd als een soort steigerend paard voor een bruggetje stond, waarvan ik die ijzeren bruggetjes, die moeten zorgen dat de beesten niet wegrennen, het ergste vind. Speciaal voor mij zitten er al iedere dag van deze bruggetjes in, en jawel ik ben ze iedere dag overgekomen. Gisteren zat er zelfs aan het begin van de etappe een klein houten bruggetje waar de mensen voor me niet overheen konden fietsen. Nadat ik er fietsend overheen gekomen was, volgde de rest achter me ook op de fiets. Tja goed voorbeeld doet volgen denk ik. En nu vandaag de laatste etappe, een klimtijdrit van 14 km. Aangezien ik heb gemerkt dat het vaak al hard is om met 7 km/h te kunnen klimmen heb ik als mooi doel om het binnen de 2 uur te fietsen. Eigenlijk moet dit ook wel, omdat ik namelijk pas om 11 uur start en de pasta party al om 2 uur begint. Dus als ik er erg veel langer over doe, kan ik denk ik zonder pasta zo de auto instappen naar huis... Want helaas zit na de klimtijdrit dit hele avontuur er ook weer op...