Wallonia Cup Ottignes
Voor mij was het dan niet meer de allereerste wedstrijd van het seizoen, toch is het wel weer leuk om al je concurrenten weer te zien na een lange winter. Want zo kende ik in Spanje eigenlijk niemand, hier in het Belgische Ottignies kwam ik toch wel weer veel bekenden gezichten tegen. Je weet nooit hoe iedereen de winter heeft verteerd, dat weet je eigenlijk alleen maar van jezelf en dat geeft ook wel weer een extra dimensie aan de eerste paar wedstrijden van het seizoen. Mijn eigen voorbereiding op het seizoen begon eigenlijk na de rustperiode heel goed. Ik denk dat ik zeker op schema lag en heb best wel lekker kunnen trainen. Alleen rond de donkere dagen rondom kerst en nieuwjaar was ik steeds wat vermoeid en niet helemaal fit. Door mijn studie train ik al niet altijd even veel, maar nu werden de meeste trainingen toch vervangen door powernapjes, iets wat volgens mijn moeder ook een vorm van trainen is. Maar voor een sporter voelt het niet zo. Uiteindelijk bleek er ook sprake te zijn van een beginnende lyme-infectie waar ik waarschijnlijk wel snel genoeg bij ben geweest. Zo heb ik begin februari me kunnen verlekkeren aan de antibiotica, waar ik gelukkig wel van op knapte. Inmiddels weet ik dat ik nog niet terug ben op mijn oude niveau, maar wel op de weg naar. Over mijn eerste wedstrijd in Chelva was ik zeker wel tevreden. En gister in Ottignies wilde ik er ook vooral weer iets leuks van maken. Het mooie weer van Spanje had me zo goed gedaan dat ik dit maar mee heb genomen (dus beste mensen die ook zo van het mooie weer hebben genoten, ik deed het graag, dus bedanken is niet nodig). Het parcours in Ottignies liegt er zeker niet om. De klimmen zijn stijl en het waren er nog best een aantal. De afdalingen waren voor iedereen goed te doen maar leuk om te rijden en met snelheid toch hier en daar nog wat verraderlijk. In het midden van de weg en op de eerste rij stond ik opgesteld. Dit was wel heel aardig want ik denk dat ik de kleinste ben van het hele peloton en als ik dan dus ergens achteraan moet staan kun je me nooit meer terug vinden op de foto’s. Het is dus fijn dat de organisatie hier rekening mee heeft gehouden. Ik was best wel goed weg en nam het eerste stuk maar de kop op me. Githa nam dit toch wel van me over toen het echt wat steiler begon te worden. Ik ging nog eventjes mee maar moest al snel passen voor het tempo van Githa. En de rest bleef nog gewoon in mijn wiel. Bovenaan had ik me wel iets opgeblazen en Ine kwam me ook voorbij. Als 3e ging ik de eerste afdaling. Met een groepje van 4 ongeveer reden we daarna op de 3e plek. Ik heb lekker mijn eigen ritme kunnen rijden en de groep viel in de loop van de wedstrijd uitelkaar. De klimmen konden soms echt lekker lopen en soms echt totaal niet, maar het grootste punt was dat ik mijn trappers bovenaan niet altijd meer rond kon draaien. Ik geef het niet altijd even graag toe maar mijn broertje kan soms wel goede tips hebben, en zo had hij die ochtend met inrijden nog zo tegen mij gezegd dat ik boven aan een klim even aan moest zetten en vooral bij een stuk wat daarna nog lange tijd vlak doorliep. Ik probeerde het echt. Schakelde zelfs al op maar ik kreeg het gewoon niet meer rond. Dus een nuttige tip, maar ik heb er niets mee gedaan. Uiteindelijk kwam ik als 5e over de finish en heb ik een best tevreden gevoel aan de wedstrijd over gehouden. Er zijn zeker nog punten die beter kunnen, maar er waren ook zeker punten die wel lekker gingen.
