Snow must have: plastic zakken

De kleine witte wintervlokjes hebben iets heel speciaals. Heel de winter schijnt er bijna geen sneeuw gevallen te zijn in Baselga di Pine, het is een droge winter geweest voor de bewoners van het bergdorpje in de Italiaanse Dolimieten. Dus dat het nu toevallig wel sneeuwt is mooi mazzel. En het sneeuwt nog flink ook. 

Gewapend met een rugzakje met sneeuwschoenen en plastic tassen (zijn nuttig in de sneeuw en ik zou straks uitleggen waarvoor) vertrokken we op de fiets voor een echte sneeuwfietstocht. Hoewel we twee dagen terug nog goed konden fietsen leek het nu meer op ploeteren. Het keywoord is duidelijk 'vaart'. Echt vaart is alles, zodra je dat verliest graaf je, jezelf steeds dieper in de sneeuw totdat je vast komt te staan en omvalt. Met een beetje geluk kun je nog wel uitklikken maar wanneer je eenmaal met je fietsschoenen in de sneeuw bent gaan staan is inklikken praktisch onmogelijk geworden. Je voet op je pedaal houden ook aangezien je eerst een hele sneeuwklomp onder je voeten hebt zitten. Gelukkig ben ik Hollands en kan ik goed overweg met klompen :p

Het is serieus een hele workout om alleen al op de fiets te blijven zitten. Leuker wordt het als je dan met je buik op je stuur gaat liggen en je achterwiel goed laat draaien. Vooruit kom je niet meer, buiten adem raak je zeker. En ik dacht op de heenweg dat het ook een mooi spoor gaf zodat je makkelijk de terugweg kon vinden. Het sneeuwde alleen zo hard dat het spoor alweer verdwenen was toen we terug gingen. 

En dan het nut van de plastic zakken: ze glijden heel erg mooi door de sneeuw als een soort slee. Dus de plastic zak werd gevuld met sneeuw, om te zorgen dat je kont nog een beetje heel blijft. Nog steeds blijf ik nu eigenlijk liever staan omdat me kont toch wel wat beurs is geworden, stenen en struiken zijn namelijk niet altijd goed te zien onder een diepe laag sneeuw. Na een poosje klimmen hadden we een mooie helling gevonden om sleetje te rijden. Het werd duidelijk tijd om te stoppen toen ik zo veel vaart begon te krijgen dat Kjell me onderaan nog net van de afgrond kon redden. Onderaan onze helling zat een kleine drop die nog wel te nemen was, maar dan daarna werd het toch wel wat erg stijl... En dit keer wilde ik stoppen voordat mijn broek zal scheuren.